“Het moet toch beter kunnen?” – Mijn gesprek met zorgmedewerkers tijdens een feestje
Misschien herken je het wel: je staat op een feestje, borrel in de hand, het is gezellig, en voor je het weet raak je in gesprek over je werk. Zo ging het afgelopen weekend ook bij mij. Een informeel samenzijn, en ineens sta ik te praten met medewerkers van twee grote regionale zorgorganisaties. Organisaties waar ik al langer graag eens mee aan tafel zou willen. Maar eerlijk is eerlijk: ondanks meerdere pogingen is de deur daar nog niet echt open gegaan. Misschien zien ze ons nog teveel als een ’techclub’ en niet als een partner in zorg. Dat kan.
Maar dan sta je daar ineens, met mensen van de werkvloer. Geen managers of inkopers, maar gewoon zorghelden die dag in dag uit klaarstaan voor hun bewoners. Misschien is het woord zorghelden afgezaagd, maar voor mij zijn ze het echt. Ik zou niet kunnen wat zij doen. Mensen wassen, wonden verzorgen, geduldig blijven ook wanneer een bewoner het steeds vergeet. Ervoor zorgen dat de bewoner ook in de laatste levensfase een waardig leven heeft. Respect!! En dan hoor je dingen waar ik echt stil van werd.
“We hebben één pieper voor vier collega’s en twintig bewoners”
Ze noemen het nog steeds piepers – al zijn het eigenlijk DECT-telefoons of smartphones tegenwoordig – maar de naam doet er niet toe. De situatie wél. Ze hadden al vaker gemeld dat het niet werkbaar is, maar niemand lijkt het op te lossen. Één apparaat op vier mensen. Twintig bewoners. “Wij vinden dit gevaarlijk”, zeiden ze. En ik snap dat helemaal.
“Na 18.00 uur hoeven we niet meer te bellen bij een storing”
Dat kwam er ook uit. De zorgalarmering, een cruciaal systeem waar je als medewerker en bewoner op moet kunnen vertrouwen, lijkt na kantoortijd ineens minder belangrijk. En dan heb ik het nog niet over het weekend. Want toen ze eens belden tijdens een storing, kwam er iemand – chagrijnig, weliswaar – maar ze kregen bijna het gevoel dat ze zich moesten verontschuldigen dat ze hulp vroegen.
“Elke keer een nieuw mannetje”
Als er dan eindelijk iemand komt, is het vaak iemand die niets van het systeem weet. Dus mogen de zorgmedewerkers, naast al hun zorgtaken, óók nog eens uitleg geven aan de monteur. Waar alles zit. Hoe het werkt. Terwijl zij juist iemand nodig hebben die hen ontzorgt.
En dan nog dit:
“Je belt, je krijgt een telefoniste, en dan hoor je: ‘hij belt u terug’ – maar niemand belt terug.”
Ik moet je eerlijk zeggen: dat doet me echt iets. Want ik weet hoe het anders kan. En ook hoe het, wat mij betreft, zou móéten zijn.
Dus ik vertelde hen hoe wij werken bij Voice Solutions. Wat wij doen als een systeem het niet doet. Wat wij doen als een zorgmedewerker in paniek belt. Wat wij doen als een bewoner onveilig is omdat er iets niet werkt.
Wij zijn 24/7 bereikbaar. Geen bandje. Geen “u wordt teruggebeld”. Gewoon iemand aan de lijn die je meteen kan helpen.
We kennen de situatie per locatie. We begeleiden zorgpersoneel telefonisch met heldere instructies. En ja – we snappen als geen ander dat zorgalarmering altijd moet werken. Niet “meestal”. Altijd.
Hun reactie?
“Nou, dat kan bij ons echt niet.”
Ik adviseer met een knipoog en een grote glimlach om het vooral aan management en directie te vertellen, hoe wij het aanpakken. En ondertussen denk ik: hoe dan? Want als je hoort welke leveranciers daar actief zijn – vaak grote namen, bekende merken – dan ga je er toch vanuit dat je als organisatie juist betaalt voor kwaliteit en beschikbaarheid? Grote investeringen, dure SLA’s, en dan tóch deze ervaring op de werkvloer?
Ik blijf dan met een paar vragen zitten:
-
Hoe kan het dat zorgmedewerkers zich zo alleen voelen na 18.00 uur?
-
Wordt er bezuinigd op échte 24/7 service?
-
Waarom duurt het soms weken voordat een storing is opgelost?
-
Waarom moeten zorgmedewerkers zelf systemen uitleggen aan de leverancier, terwijl ze hun tijd nodig hebben voor wat echt telt: zorg verlenen?
En misschien nog wel de belangrijkste vraag:
Hebben wij als relatief kleine partij de lat voor onszelf hoger gelegd dan wat zorgorganisaties tegenwoordig gewend zijn te vragen van hun leveranciers?
Want dit gaat verder dan zorgdomotica. Ik hoorde ook verhalen over bedden die niet meer in hoogte verstelbaar waren. Stel je dat voor: een cliënt die niet fatsoenlijk in of uit bed kan komen. Een medewerker die lichamelijk wordt overbelast omdat het bed te laag staat. En de leverancier die gewoon zegt: “Nee, we komen vandaag niet.”
Dat is toch niet waar we naartoe willen in de zorg?
Wat mij betreft moet technologie in de zorg altijd ondersteunend zijn. Altijd beschikbaar. Altijd bijdragen aan het verbeteren van kwaliteit. En nooit een extra zorg erbij worden voor de mensen op de vloer.
Daarom doen wij het anders.
Bij Voice Solutions leveren we een systeem waarop de zorg kan vertrouwen. Maar het blijft techniek, mocht er onverhoopt toch een probleem zijn, dan kan de zorg op ons bouwen. 24/7 dus dag & nacht, ook op zon- en feestdagen staan we klaar om te helpen.
Investeren in zorgdomotica met goede service kan een hoge investering zijn, daarom helpen wij zorgorganisaties met zorgdomotica als dienst. Geen investering in hardware, maar gewoon een vast maandbedrag. Inclusief alles: 24/7 service, directe support, begeleiding, monitoring. Zoals je zou móeten mogen verwachten.
En ik blijf hopen dat die deur ooit wél opengaat. Want als we samen aan tafel gaan, geloof ik echt dat we een verschil kunnen maken. Voor de zorg. Voor de bewoners. En vooral voor de mensen op de werkvloer.
